The Whitsundays

Daar ben ik weer. Lang geen WiFi gehad, maar nu kan ik er weer volop tegen aan. Dit is het vervolg op mijn vorige verslag.

Opstaan, douchen, aankleden, tassen pakken en gas erop! Ik wilde weg. Ik wilde naar de Whitsundays. Alles duurde me veel te lang die ochtend. 10:00 moesten we inchecken; natuurlijk waren we te laat. Maar dat was geen probleem, aangezien we pas om 14:00 vertrokken. Rond een uur of 11 ingecheckt en wel, laatste dingetjes halen en rond 13:00 liepen we naar de boot. Leuke groep, leuke crew, lekker weer. Alles zat mee. De jongens hadden een shitload aan goon ingeslagen; cheap en easy dronken worden. Om 14:00 mochten we eindelijk de boot op, en daar begon mijn avontuur weer. Ik had hier zo lang naar uit zitten kijken. Eenmaal op de boot kregen we uitleg over alles, beetje praatjes maken met elkaar, en de crew liet onze kamers zien. Prima kamertje, die single double. Na de uitleg en het nestelen in onze kamers, zijn we op het dek gaan zitten. Luisterend naar muziek, praten met elkaar, een drankje en een prachtig uitzicht. Zo herinnerde ik het me helemaal niet... (Kan ook zijn doordat het al 10 jaar terug was). Die middag hebben we gewoon heel erg genoten van het moment, van elkaar en van alles om ons heen. Iedereen was zo super relaxed, en dat maakte de sfeer ook heel veel chiller.

Rond een uur of 4, geloof ik, kwamen we aan bij Whitehaven. Daar zouden we de nacht doorbrengen, zodat we de ochtend daarna de eerste op het strand zouden zijn. Zonder andere mensen. Die avond hebben we op de boot gezeten, gekeken naar de sterren, gedronken en gepraat en gelachen met elkaar. Ik ben niet laat naar bed gegaan; zo'n boottrip maakt je moe, man. Serieus. Ik denk dat ik rond 8 uur al in bed lag. Maar ik wilde zo graag op dat strand zijn... Dus deed ik m'n ogen dicht in bed, en door het schommelen van de boot viel ik zo in slaap...

Die ochtend vroeg eruit; ontbijt en gas erop naar het strand. Rond een uur of 8. We zijn met z'n allen naar de look out gelopen om mooie foto's te maken (duurde niet te lang), en daarna gelijk door naar het strand. De meest magische plek op aarde... Ik was er. En ik keek m'n ogen uit. Geen woorden heb ik er voor. Het was letterlijk de hemel op aarde. Wit zand, licht blauwe zee. En we waren de enige. Dat was denk ik nog wel het hoogtepunt van alles; er waren geen andere toeristen. Alleen wij. Niemand die onze foto's in de weg zat, geen drukte. Just us.

Ik vond mezelf in een hele andere wereld, ik voelde de zenuwen in m'n lichaam zakken, en ik voelde zen. Geluk. Puur geluk. Voor de eerste keer in m'n hele leven; echt, puur geluk. En er was maar één persoon met wie ik dit wilde delen, en die was er. Alex. Ik wilde dat het nooit zou eindigen. Het is zo lastig om te beschrijven wat ik daar voelde, en hoe het eruit zag. Het lijkt net een droom. Ik denk dat je er zelf geweest moet zijn, wil je begrijpen wat ik probeer te beschrijven.

Rond 11 uur gingen we weer terug naar de boot; het was tijd om de prachtige onderwaterwereld van de Whitsundays te verkennen. Wat heb ik gegierd in dat water, ongelofelijk. De eerste spot was wel echt het beste; geen laag water, alles was helder, en je kon overal heen zwemmen. Kan je het je voorstellen? Zulk helder, blauw water. Je bent omringd door vissen, prachtige vissen. Nemo's, zebravissen, vissen met dikke lippen, alle soorten vissen. Ik voelde me net de Kleine Zeemeermin.

De tweede spot was het ook mooi, alleen het water was wat lager. De kans dat je dus op koraal ging zitten, of het aan zou raken, was vrij groot. (Niet gebeurd). Die dag hebben we twee keer gesnorkeld.

Het eten op de boot was echt super goed. Vlees, groenten. Alles wat een mens nodig had was daar. Die avond hebben we verschillende soorten vlees gegeten, geloof ik. Ik weet de kleine details niet meer, is al echt tantoe lang geleden namelijk.

Door mijn lieve zus ben ik me erg gaan verdiepen in de sterren en spiritualiteit. Ik miste haar op de boot toen de lucht zo helder was 's avonds, dat we de melkweg super goed konden zien. Amy, ik miste je echt intens. But then again; ik was met degene met wie ik op dat moment graag wilde zijn. Dus dat maakte het gemis minder. Vallende sterren gezien, gepraat over het leven, hoe mooi de lucht was. In vergelijking met Nederlandje is deze lucht hier echt zó veel mooier. Alles is hier mooier, eigenlijk. Maar goed. Nadat we naar de prachtige lucht hebben gekeken, zijn we achterin de boot gaan zitten en zijn we maar weer begonnen met drinken. Ik ging bij Alex zitten, en weer had ik dat gevoel wat ik op Whitehaven ook had. ''Ik wil dat dit nooit meer eindigt''. Ik wilde er alles uithalen, omdat ik wist dat het morgen zou gaan eindigen. Dus dat deed ik, en ik genoot volop van het gevoel wat ik ervoer. Intens geluk. Die avond weer niet te laat naar bed, want we moesten die dag daarna weer vroeg op. Dat was de laatste keer dat ik me als een zeemeermin kon voelen. Voor nu.

De laatste spot waar we gingen snorkelen, heb ik denk ik wel een paar keer een panicattack gehad. De girl is een paar keer op koraal gaan zitten, en geloof me; shit burns. Ik vond een spot tussen al het koraal waar ik kon staan, en daar ben ik denk ik wel voor een uurtje zoet geweest. Na het snorkelen zijn we teruggevaren naar de bewoonde wereld, en god wat vond ik dat jammer. Tijd van m'n leven gehad op die boot. Toen we terug gingen, hebben we gewoon een beetje voor ons uit gekeken en genoten van het uitzicht. Muziekje aan, prima gezelschap. Het moment dat ik weer voet aan wal zette, was ik sad man. Maar gelukkig had ik m'n stukje geluk nog bij me. In m'n hart, m'n hoofd, en naast me; Alex.

We zijn teruggelopen naar X Base, Alex en ik zijn naar de lagoon gegaan en die avond hebben Alex en ik ons met z'n tweeën prima vermaakt op onze plek. De rest was gone with the wind. Beetje lachen, beetje praten, slap ouwehoeren. Niks aan het handje. Ik was nog steeds verliefd. En sad tegelijkertijd, omdat ik wist dat we met een week zouden scheiden van elkaar.

Dat is wat ik dacht tenminste...